Sed quot homines, tot sententiae;

Duo Reges: constructio interrete.

Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nulla erit controversia. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Fieri, inquam, Triari, nullo pacto potest, ut non dicas, quid non probes eius, a quo dissentias. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Restatis igitur vos;

Nos commodius agimus. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Illi enim inter se dissentiunt. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Conferam avum tuum Drusum cum C. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Ostendit pedes et pectus. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P.

Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Minime vero istorum quidem, inquit. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.